ඔන්න දරුවනේ එක කැලෑවක වඳුරු රංචුවක් හිටියා. මේ රංචුවේ ඉන්න පොඩිම වඳුරු පැටියා අනෙක් වඳුරන්ට වඩා ක්‍රියාශීලි බවෙන් අඩුයි.
ගස් උඩ නගින්නේත්හරිම හෙමින්. වැල් අල්ලන් පනිමින් යන්නත් බෑ. බිමට වැටෙනවා.
එහෙම අකරතැබ්බ වෙන වෙලාවට අනෙක් වඳුරන් මේ කුඩා වඳුරාට හිනා වෙන්න වගේම උසුළු විසුළු කරන්නත් පටන් ගත්තා.
පුංචි වඳුරු පැටියට හොඳටම දුක හිතුනා.
මම මොකද කරන්නෙ දැන්, කොහොමද මම මේ හැම දෙයක්ම හරියට කරන්න පුරුදු වෙන්නේ, කියලා කල්පනා කරන්නට වුණා.
වැඩි හිටි නායක වඳුරකු දැක්කා මේ දුකෙන් ඉන්න පැටියව. ළඟට ගිහින් විමසුවා ඇයි මේ දුකෙන් කියලා. මට ඉක්මනින් ගස් නගින්න වත්, වැල් අල්ලන් පනිමින් යන්නවත් බැරි නිසා හැමෝම හිනා වෙනවා කියලා කිව්වා.
ටිකක් කල්පනා කරපු වැඩිහිටි වඳුරා මෙහෙම දෙයක් කිව්වා ” ටික ටික වැටෙමින් නැගිටීමින් තමයි හොඳින් පුහුණු වෙන්නේ. කවුරුත් හිනා වුණ නිසාවත් , විහිළු කරන නිසාවත් පුරුදු පුහුණු වෙන එක අත්නොහැරිය යුතුයි.”
වඳුරු පැටියා ධෛර්යමත් වුණා. නැවත තම රංචුව සමගින් වැල් වල එල්ලී සෙල්ලම් කලා. අනෙක් වඳුරන් උසුළු විසුළු කරන විට කුඩා වඳුරු පැටියා මෙහෙම කිව්වා
” මට වරදින, වැටෙන අවස්ථාවල හිනා වෙනවා, උසුළු විසුළු කරනවා වෙනුවට මාව ධෛර්යමත් කරන්න පුළුවන් නම්.. මට උපක්‍රම කියලා දෙන්න පුලුවන් නම් මම ගොඩක් ස්තුතිවන්ත වෙනවා කියලා.”
අනෙක් වඳුරන්ට ඔවුන් ගැන ලැජ්ජාවක් ඇති වුණා.
වඳුරු පැටියාට සහයෝගය ලබා දෙන්න හැමෝම එකඟ වුණා.
ඉතින් දුවේ පුතේ අපිත් අනෙක් අය අපහසුවට පත් නොකර, යාළුවන් ධෛර්යමත් කරමින්, සහයෝගයෙන් වැඩ කටයුතු කරන්න පුරුදු වෙමු.
නැවත අලුත් කතාවක් එක්ක හමු වෙමු.
තිලෝ ප්‍රනාන්දු.
