හදත් අහසට
කවි කියාදී
අමාවකදා ගොලුවුනා,
නුඹත් පෑ ඒ
සෙනෙහෙ මගදී
ගොලු උනාදැයි නොහැගුනා,
ආ දුරත්
මහ බෝ නිසාවට
ඉන්නෙදෝ යැයි
සිත සිතා,
උනත් කම් නෑ
තනිව දිවියේ
ආමගෙම ආපසු ගියා…
දිනෙන් දින කුස
නෙරා එද්දී
පියා කවුරුන්දැයි අසා,
තැවුනු ලතැවුනු
කිසිකෙනෙකු නෑ
දිරිය වන්නට මග සදා,
නුඹත් දවසක
දමා ගියොතින්
මතක මානෙන් ඔසවලා,
පන්හිදේ කුරුටෙන් ගනින් පුත
මගේ කදුලක් පිස දමා…

රීනා