ඉර හඳ සිඹ වැලඳ දිව රෑ
විසිතුරු සෙවණැලි ඇන්ද
දුර ළඟ නොසැලි අභිමන් පෑ
පියෙකුව සෙනෙහස බැන්ද
දර කොළ පලා ඔසු පැණි දෑ
නොමසුරුවම දුන් කන්ද
කර මහ විපත පෙරදින රෑ
නපුරුම වී ගියෙ මන්ද

නෑ සිය මිතුරු කැල සමගින්
සිනහව සොම්නස වින්ද
මහගෙයි පිරුණු මහ සතුටෙන්
පොළොවට බර වැඩි වී ද
හිටි වන වැටුණු වැහි කඳුලින්
මිහිකත නෙත රතු වී ද
මිටි තැන් බල බලම පහලින්
ගලනුව සිතුවේ මන්ද

– තාරක ජයතිලක