ජීවිතේ කියන්නෙම පාසලක්,
හැමදාම අපි එහි ශිෂ්‍යයන්..
දුක, වේදනාව කියන්නෙම අභියෝගයන්,
දවසක දිනන්නම ඕන පරීක්ෂණයන්..
සමහරක් චරිත වේදිකාවල රගපාද්දී
තවත් සමහරෙක්,
ඇත්ත ජීවිතේම රගමඩලක් කරන්…
පව් පින් දෙකම පොදු මිනිස් ධර්මතාවන්,
දවසක කාටත් මුහුණ දිය යුතුවූ
සංසාර චක්‍රයක්…
තනග පිණිබිදක් වන් ජීවිතේ
කොයියම්ම මොහොතක හෝ
ඒ ගමන යා යුතුයි…
ඉදින් තව තවත් ව්‍යිරය වපුරා
එහි අස්වැන්න නෙලන්නෙපා…
අපෙන් මතු පරපුරක් හෙට තනා
ඒ අස්වැන්නේ සිරගත කරනෙපා..
ඒ මල් කැකුළට රෝසමලක්ව පිපී
කටු මැද වුවත් ලස්සන ගුණ රැකන්
පිපී දිලෙන්නත්,
තවකෙකුට ආදරේම මිස
ව්‍යිරය නොදෙන්නත් කියාදී,
මේ රගමඩලෙන් සැනසීමෙන් අපි සමුගනිමු…

රීනා