සමහර කොල්ලන්ට පුලුවන් කෙල්ලෝ දාහක් වුනත් පිස්සු වට්ටවන්න..කඩවසම් කමින්ම නෙවෙයි සමහර කොල්ලො දැක්ක ගමන් කෙල්ලන්ට හිතෙනවා අමුතු ආකර්ශනයක් මේ කොල්ලගේ තියෙනවා කියලා . එහෙම කොල්ලෙක් ලබපු කෙල්ලෙක් මමත්..
නිර්මාල් රන්දෙනිගල…කොලබ රාජකීය විද්‍යාලයේ උසස්පෙල පන්තියේ සිසුවෙක්… ඔහුත් අර මම කලින් කිව්ව විදියේ කොල්ලෙක්.. හරිම දක්ශයි.. විවාද කණ්ඩායම් , නිවේදන කටයුතු විතරක් නෙවෙයි ඉස්කෝලේ ප්‍රධාන ශිෂ්‍යනායකයා..ඒ වගේම ආකර්ශණීයයි..
එතකොට මම සේමිණී වංශනාථ.. කොළඹ විශාකා විද්‍යාලයේ මම ඉගෙන ගත්තේ.. මට ඉන්නේ අයියා විතරයි . අම්මයි තාත්තයි මේ ලෝකේ අත හැරලා ගියේ මම සාමාන්‍ය පෙල ඉවර කරපු දවසෙමයි. අදටත් දන්නේ නෑ කහ ඉරෙන් පාර පැනපු මගේ දෙමව්පියන්ගේ ජීවිතේ බිලිගත්තේ කවුද කියලා… ජීවිතේ අන්තෙටම කඩාවැටුනු මම උසස්පෙල කලා විශයන් තෝරාගත්තේ ජීව විද්‍යාව වැනි බරපතල විශයන් එක්ක මට හැප්පෙන්න හයියක් නැති නිසා..
අදටත් මට මතකයි උසස් පෙල ඉවර වෙලා අයියාගේ පොලිස් ජීප් එක මාව එක්ක යන්න එනකම් බලාගෙන ඉද්දි නිර්මාල් ඇවිත් මට ආදරෙයි කියලා ලියුමක් අතේ ගුලි කරපු විදිය තාම මතකයි..අයියාට බයේ ගැහි ගැහී ඒ ලියුම ගත්තත් හිත ඇතුලෙන් නිර්මාල්ට ආදරේ කලත් ඒ ආදරේ ප්‍රකාශ කරන්න මට මාස හයක් කල් ගියා.. හරියටම උසස්පෙල ප්‍රථිපල බලලා එද්දී තමයි මම එයාට කැමැත්ත දුන්නේ.. අදටත් මතකයි ඒ ඇස් සංතෝසෙන් දිලිසුනු හැටි.. එදා පටන්ගත්ත අපේ ආදරේ මුලු ලෝකෙටම හොරා ගලාගෙන ගියේ හරි අපූරුවට.
මගේ අයියා මේ වෙද්දී උප පොලිස් පරීක්ෂකවරයෙක් බොරැල්ල පොලීසියේ. අයියගේ යාලුවෝ හැමතැනම… අඩි පහයි අගල් පහක් උස, දිග කලු කොන්ඩය වගේම ඇත් දල පාට හමක් මට උරුම වෙලා තිබුනු නිසාම අයියාගේ යාලුවන්ගේ බැල්ම වුනත් මට වැටුනා මේ කාලේ වෙද්දි . හැමදේම මට නොතේරෙන විදියට මග හැරියේ නිර්මාල් මගේ ජීවිතයට ඇවිත් හිටිය නිසා..
නිර්මාල් මුනගැහෙන්න ඕන නිසාම මම මැහුම් පංතියකට යන්න පටන්ගත්තා.. ඒකට අයියා කිසිම විදියකින් විරුද්ධ නොවුනේ කැම්පස් යවන්න කල් තිබුනු නිසා..
මැහුම් පංතිය ඉවර වෙලා මම දුවන්නේ නිර්මාල් හොයාගෙන..
” ඔහොම දුවන්න එපා බෝනික්කි.. දිග ගවුම් ඇදගෙන…” බෝනික්කි.. ඉස්කෝලේ කාලේ ඉදන්ම මට හැමෝම කතා කලේ එහෙම..ඉතින් සේමිනි කියන නමටත් වඩා මම ප්‍රසිද්ධ වුනේ බෝනික්කි කියන අන්වර්ථ නමින්..
” අපි යමුකෝ ගෝල්ෆේස් ඉක්මනින්…. ” නිර්මාල්ට උත්තර දෙනවා වෙනුවට මම එයාගේ බයිසිකලේට නගින්නේ වටපිට බල බලා..
කවදාවත් හෝටල් කාමර අස්සේ, වැටකෙයියා පදුරු අස්සේ අරගෙන ගිහින් නෑ නිර්මාල්. ටෙලිෆෝන් නැති නිසාම හැමරෑටම කියවලා තුරුලු කරගෙන නිදාගන්න මට එයා ලියුමක් දෙනවා..
අපි හැමදාම යන්නේ ගෝල්ෆේස් , එහෙම නැත්නම් විහාරමහාදේවි පාක්. මෙහෙම ගියාම මුලු අනාගතේම අපි ප්ලෑන් කරනවා. ආදරේ වැඩිම වුනාම නිර්මාල් මගේ නලල සිපගන්නවා.. පැය ගනන් අපි, අපි දෙන්නා දිහා බලන් ඉන්නවා වචනයක් වත් නොකියා.කොච්චර බැලුවත් එපා නොවෙන ඒ පෞරුෂයට මම වශී වෙලා හිටියේ.. කොටින්ම කියනවා නම් වැඩිය යාලුවෝ නොහිටිය මට හිටිය එක්කෙනා දෙන්නා වුනත් ඉරිසියා කම් කලා නිර්මාල් එක්ක සම්බන්ධය පටන්ගත්තම..මම ඒ දේවල් ගනන් නොගත්ත නිසාම ඉස්කෝලේ ගිහින් ඉවර වුනාට පස්සේ ඒ අය කතා කරන එක එහෙමම නැවතුනා.
” මගේ බොනික්කි… අපි කැම්පස් ගිහින් ඉවර වුනාම ගෙවල් වලින් පර්මිශන් ගමු… ”
” අපි එකම කැම්පස් එකට තේරෙයිද නිර්මාල්…”
” ඔව්.. එක ලග ඩිස්ට්‍රික්ට් රෑන්ක්නේ තියෙන්නේ….”
” මාව දාලා යන්න එපා නිර්මාල්…මම කාටවත් කලින් ආදරෙ කරලා නෑ… අන්තිම වගේම අවසන් ආදරෙත් ඔයා විතරයි….”
” මගෙත් එහෙමයි විශාකා එකේ ලස්සනම කෙල්ල, වෙන කාටවත් අයිති වෙයි කියලා මම බයේ හිටියේ… ආයේ කාටවත්ම ඔයා දෙන්නේ නෑ ….” මේ වගේ ප්‍රේම කතා එක්ක හරිම සුන්දර විදියට අපේ ආදරේ ගලාගෙන ගියා.. ඒත් වැඩි කල් නෙවෙයි….
” මේ බලපිය මම දිහා…මම තෝව මරනවා.. රන්දෙනිගල මුදලාලියගේ පුතා එක්ක තොට තියෙන සම්බන්ධේ මොකද්ද… කියපිය…එක දවසක් යකෙක් වගේ ආවේශ වෙලා ආව අයියා කෙලින්ම අල්ලගත්තේ මගේ කොන්ඩේ..
” අයියේ…අනේ ගහන්න එපා…මම වදින්නම්… මම …..
” ඔව් කියපන්…මොකද්ද ඒකාගෙයි උබෙයි සම්බන්ධේ ?මම ඕකව එලොව යවන්න කලින් ඇතත කියපන්…. ” අයියා අහන්නෙ මගේ කම්මුල පුපුරන්න පහරක් ගසමින්.
” අනේ අයියේ…එයාට මොකුත් කරන්න එපා.. මම ආදරෙයි නිර්මාල්ට… ” ඊට වඩා මට කිසිවක් කියන්නට නොලැබුනි..කම්මුල හරහා වැදුනු පහරින් මම කැරකී ගොස් වැටුනි. එතනින් මා නැගුටවූ ඔහු මගේ හිස බිත්තියේ ගසාගෙන ගියේ පුපුරා ලේ එද්දීය.. ඔහුටම සිතී ඔහු නවතා මට පයින් පහරකුත් ගසා කාමරයෙන් එලියට ගියේය..
මගේම ලේ මට දැකිය නොහැකි වුවද මම අමාරුවෙන් ගොස් හිසේ පැලීගිය තැන සෝදාහැරියා. ඉස්කෝලේ බාලදක්ෂ කණ්ඩායමෙන් ඉගෙන ගත්ත වෙදහෙද කම් නිසා පැලුනු නලලට මම තනියම බෙහෙත් දාගත්තා..
මුලු රැයක්ම හැඩුව මම කීයට නිදාගත්තද කියන්න මම දන්නේ නැහැ . උදේ පාන්දරම මම නැගිට්ටේ අයියගේ තර්ජනාත්මක හඩින්..
” නැගිටලා වැඩ කරපිය.. ගෙදරින් එලියට යන්න හිතන්නවත් එපා.උබට කොහොමත් යන්න බෑ…මම යතුරු අරගෙන යන්නේ.. ”
…………………………………………………………………………………
එදා ඒ රෑ වෙච්ච දෙයින් පස්සේ මම හිරකාරියෙක් වුනා.. මම මගේ නිර්මාල් නොදැක අදට මාස තුනක් ගත වෙලා.දින සති ගෙවුනේ හරි හෙමින් වුනත් මම ආදරේ වෙනුවෙන් ඉවසුවා….අයියගේ පොලිස් නීති නිසා මගේ කැම්පස් ගමනත් නැති වුනා.. උදේට ගෙදරින් යන්නේ අයියා දොරවල් දෙකේම යතුරු අරගෙන.. අයියා ආවම මම එලියට බහින්නේ මල් වලට වතුර දාන්න. ඒකත් අයියා බලාගෙන ඉන්නේ.. රැවිලි ගෙරවිලි පොඩ්ඩක් එහෙ මෙහෙ වෙද්දි ලැබෙන ගුටිබැට වලට මම හරි ඉක්මනින් හුරු වුනා..ඒවගේම මම අම්මා තාත්තාට තනියම බැන බැන ඇඩුවා මාව දාලා ගියාට. පවුලේ හුරතලේට හැදුනු මට මගේම අයියා සලකන විදිය ගැන පුදුම කලකිරීමක් තිබුනේ..
වෙනදා වගේම ගෙවල් දොරවල් අතුගෑව මම ගැස්සිලා ගියේ මගේ කාමරේ ජනේලයට කවුදෝ තට්ටු කරනවා ඇහිලා.. අපිට හිතවත් අසල්වැසියෝ හිටියට මේ වෙලාවට එයාලා එන්නේ නෑ..ඒවගේම ලයිට් බිල්,ලියුම් වගේ දේවල් තැපැල් පෙට්ටියට දාන නිසාත් මට හරි පුදුම හිතුනා මේ තට්ටු කරනකෙනා ගැන. කොහොම වුනත් මම ජනේලේ ලගට ගියා..
” කවුද? “
” බෝනික්කි…මම…ඔයාගේ නිර්මාල් මැනික….ඒ හඩ ඇහුනේ හීනෙන් වගේ.. මාස ගනනක් හිරකරගෙන හිටිය ඒ ආදරේ ශක්තියට මම දෙපාරක් නොහිතාම ජනේලය ඇරියේ හරි හදිස්සියකින්..
” මගේ බෝනික්කි… මගේ කෙල්ල..අනේ ඇදිලා ගිහින් …මම නිසා නේද මේ දුක්….මාව දැක්ක ගමන්ම නිර්මාල් කියන්න ගත්තේ ජනෙල් කූරු අතරින් මාව අල්ලගෙන..
” අනේ නිර්මාල්…මගේ මහත්තයෝ . මම හිරකාරියෙක් වගේ..ඇයි රත්තරං අයියා මෙහෙම කරන්නේ….මට බෑ මෙහෙම ඉන්න…. ”
” තාත්තා එක්ක තරහයි මැනික ඔයාලගේ අයියා…අම්මාවත් ඒ තරහට හේතු දන්නේ නෑ… මගේ බෝනික්කි .මම ඉක්මනින් එන්නම් වස්තුවේ එක්ක යන්න… අනේ මේ අයියා ගහලද මැනික ”
ජීවිතේට නිර්මාල්ගේ ඇස් දෙකෙන් කදුලු නොදැකපු මම එදා එයා ඉකි ගහ ගහා අඩනවා බලාගෙන හිටියේ ඒ හා සමානවම මමත් කදුලු දියකරමින්..
මම ජනෙල් කූරු වලින් පුලුවන් විදියට නිර්මාල් සිපගත්තා.. ඔහුත් එහෙමයි..මේ ආත්මේ මම ආදරේ කරන පිරිමියා කොහොම නම් මම නැති කරගන්නද? අයියාත් රන්දෙණිගල මුදලාලිගේත් වෛරය වෙනුවෙන් අපේ ආදරයෙන් පලිගන්නට තරම් අයියා කොයිතරම් ආත්මාථකාමීද ?
කොච්චර වෙලා ජනෙල් කූරු අල්ලගෙන හිටියද කියන්න මතක නෑ…ඒ තරමට අපි අපේ ලෝකේ හිටියෙ..ඒ නිසාම වෙන්න ඇති අය්යගේ ජීප් එකේ හඩ ඇහුනේ නැත්තේ…
” කාලකන්නියා ….. තොට මම…. සාජන් දාගනින් මේකා ජීප් එකට….”
මමත් නිර්මාලුත් නොහිතපු විදියට අයියා ගෙදරට ඇවිත් තිබුනා.. ඒ අත් දෙක මම ජනෙල් කූරු අතරින් මම අල්ලාගෙන හිටියා…අයියාගේ මූන එදාටත් වඩා පුදුම තරහකින් පිරිලා තිබුනේ..
ලගට ආව සාජන් කෙනෙක් මගේ නිර්මාල්ව ඇදලා ගත්තේ හිත් පිත් නැති මිනිහෙක් වගේ..ඒ වගේම තව කොහෙන්දෝ ඉදලා ආව කොස්තාපල්ලා දෙන්නෙකුත් අල්ලගත්තා නිර්මාල්ව.. නිර්මාල් ගැලවෙන්න හදනකොට අයියා ගහපු පාරකින් ඔහුගේ තොල පිපුරුවා.
“අයියේ….අනේ මගේ නිර්මාල් දෙන්න…. කොහෙද ඔය ගෙනියන්නේ…..” ඔවුන් නිර්මාල් ඇදගෙන යද්දී මම කෑගැහුවා..
” බෝනික්කි… මම ආදරෙයි…. මැනික පරිස්සමින් ……
” අයියෙ… උඹ මගේ නිර්මාල් කොහෙද ගෙනියන්නේ….අනේ කවුරුත් නැද්ද… අම්මේ…. අනේ බලන්නකෝ….මගේ අහින්සකයා….” උගුර ලේ රහ වෙනකම් මම කෑගැහුවා මගේ නිර්මාල් ගෙනියන්න එපා කියලා. එකෙක් මට කන්දුන්නේ නෑ.. කොළබ උස් තාප්ප නිසා අල්ලපු ගෙදර මිනිහෙක් මලත් මිනිස්සු දන්නේ පත්තරෙන්…
උන් මගේ නිර්මාල් අරගෙන ගියා..මහ දවල් පොලිස් ජීප් එකෙන්ම.. මම වරුවක් ඇඩුවා.. මගේ නිර්මාල් මතක් කර කර ඇඩුවා.. කරගන්න දෙයක් නෑ…කොච්චර අසරණ වුනාද මම දහස් වාරයක් මම හිතුවා.
” අයියේ… මගේ නිර්මාල් කෝ…අනේ එයා ගෙදර යැව්වා නේද ? ඔයාලා එයාට මොකුත් කලේ නෑ නේද ? අයියා හවස ගෙදර ආව ගමන් මම ඇහුවේ ඒ කකුල් දෙක අල්ලගෙන.. වෙනදා වගේ මට පාරක් ගහනවා වෙනුවට අයියා මගේ ඔලුව අතගෑව හරි ආදරෙන්..
” නැ මගේ බෝනික්කි..මම මේවා පිලිවෙලක් කරනකම්… මගේ කෙල්ල… පරිස්සමින් ඉන්න.නිර්මාල් පරිස්සමින් ගෙදර යැව්වා..මම පොඩ්ඩක් බැන්නා…එච්චරයි …”
අයියා කිව්වේ හරිම නිවිච්ච විදියට.. කාලෙකට පස්සේ ඒ ඇස් වල මම සහෝදර ප්‍රේමය දැක්කා..මම අයියට පිං දි දී තුරුලු වුනා…
මේ සිදුවීමෙන් පස්සේ අයියා මාව ගෙදර ලොක් කරලා ගියත් මට නිදහසේ ටීවි බලන්න රේඩියෝ අහන්න තහනම් කලා. කොටින්ම පත්තර ගෙනාවේ බත් ඔතන්න… විදුලි උපකරණ අයියා ගෙදරින් අරගෙන ගියා.. කොටින්ම කියනවා නම් බාහිර ලෝකය එක්ක මගේ සම්බන්ධකම් නැවතුනා.. මම හිටියට වඩා හිරකාරියෙක් වුනත් අයියා ඉස්සර වගේ මට ආදරේ කලා.. හැමදාම රෑට මම නිර්මාල්ගේ ලියුම් කියෙව්වා.. ඒ අකුරු දිහා බල බල මම ඇඩුවා.. ආදරෙන් ගෙවපු කාලේ මතක් කලා.. මගේ නිර්මාල් දැන් කැම්පස් යනවා ඇති..එයත් අඩනවා ඇති මම වගේම.කමක් නෑ..අයියා කිව්වනේ මගේ නිර්මාල් මට ගෙනත් දෙනවා කියලා.. මම එහෙම හිත හදාගත්තා..
………………………………………………………………………………..
මාස තුනකට පසුව..
” ඩොක්ටර් මගේ නංගිට කොහොමද ?”
” අපිට ඔයාගේ උදව් ඕනේ මිස්ටර් වංශනාථ …. මෙයා කියන්නේ එකම එක නමයි…ඒ නිර්මාල්…ඒ බෝයි කෝ…?”
” ඩොක්ටර් එයා ….මේ ර….ටේ නෑ…..”
” එයා නැතුව මෙයාව හොද කරන්න බෑ….. බෙහෙත් දෙන්නම්.. මෙයාව ඩිස්චාජ් කරනවා අද මම. වරද්දන්නේ නැතිව ක්ලිනික් එක්ක එන්න.. අර බෝයි ගෙන්නවාගන්න බලන්න….” මනෝවෛද්‍ය නිමල් දේශබංදු එහෙම කියද්දී උප පොලිස් පරීක්ෂක වංශනාථ සේමිනීගේ හිස අතගෑවේ නංගියේ මට සමාවෙයන් කියමින් හිතෙන් මුමුනමින්…
………………………………………………………………………………….
” කොළබ රාජකීය විදුහල් හිටපු ශිෂ්‍යනායක නිර්මාල් රන්දෙනිගලගේ සිරුර අද උදෑසන ගල්කිස්ස වෙරළ තීරයට ගසාගෙන පැමින ඇත..මෙය ඝාතනයක් වගට රජයේ රසපරීක්ශක වරයා තහවුරු කල බැවින් පොලීසිය මේ වෙද්දීත් හෝඩුවාවල් සොයා පරීක්ෂණ ආරම්භ කර ඇත.. ..”
අහම්බෙන් මේ පුවත මගේ ඇස ගැටුනේ බත් ඔතන්න අයියා ගෙනත් දුන් පුවත් පතකදීය.. අයියා ගේන පත්තර වල පිටු අඩු වී තිබුනද ඒගැන මම අහන්නට ගියේ නැත්තේ ඒවා පරන පත්තර නිසා…ඒත් මේ පුවත දුටු මම එක හුස්මට කියවාගෙන ගියා.. මගේ නිර්මාල්ගේ ෆොටෝ එකක් පත්තරේ තිබුනා.. ශිෂ්‍යනායක ඇදුමෙන් සැරසුනු…
” කාලකන්නි මගේ නිර්මාල්ව මරලා දාලා…. ” මම කෑගහලා හඩද්දී හිසට දැනුනු දරුණු පීඩනයක් නිසා මම එහෙමම ඇදගෙන වැටුනා..
…………………………………………………………………………………..
” මචං අර කාලකන්නියා නිසා නංගි අසනීපයි.. එදා කොහොමද ඒ මිස්ටේක් එක වුනේ? ” ඒ උප පොලිස් පරික්ශක වංශනාථ .
“අර සාජන්ට අමතක වෙලා… මුලු පත්තරේම දාලා. මදැයි බත් ඔතන්න පත්තර ඉල්ලුවා….. “
” මගේ නංගි මාස තුනක් අංගොඩ ඉදලා අද මම එක්ක ආවා ගෙදර… බලපන් ඉන්න හැටි..මලක් වගේ…ශිට් කාලකන්නියා මරලා මුහුදට නෙවෙයි ගිනි තිබ්බත් මදි… ” වංශනාථ කියන්නේ වියරුවෙනි..
” ඇයි බං ඌ එක්ක ඔච්චර තරහා?” වංශනාථගේ මිතුරු සුධීර අසන්නේ මත්පැන් තොලගාමින්..
” ඔය රන්දෙනිගලගේ වාහනේට තමයි මගේ අම්මයි තාත්තයි ඇක්සිඩන්ට් වුනේ.. ඕකා ඒ මිනිස්සු ඉස්පිරිතාලෙට වත් අරන් ගියේ නෑ… ඒ මදිවට සාක්ශි වෙනස් කරා.. ඔවුන්ගේ පවුලම එක්ක මට තියෙන්නේ වෛරයක්…..මම ඒකේ පලිය ගත්තා…ඌ කරපු විදියටම …. උගේම පුතාගේ මරනය මම අභිරහසක් කරලා…” උප පොලිස් පරීක්ෂක වංශනාථ අවසන් මත්පැන් උගුරත් උගුරටම හලාගනිමින් කීවේ බලාගත් අත බලාසිටින සේමිනී දෙස බලමින්..
………………………………………………………………………………..
මගේ නිර්මාල් මැරිලා නෑ.. හැමවෙලේම මට කතා කරනවා.. කවුද කියන්නේ… අයියා කිව්වා මාව බන්දලා දෙනවා කියලා.. එන්න මගේ රත්තරං මගේ ලගට… ඔයාගේ බෝනික්කි අපි ඉස්සර හිටිය තැනට ආවා… මේ බලන්න ලස්සනයි අද ගෝල්ෆේස් එක…
අද ලස්සනයි නිර්මාල් මෙතන… ඉර බැහැගෙන යනවා..
” අන්න මගේ නිර්මාල්…. ඉන්න රත්තරං …. මම මෙගේ නිර්මාල් මුහුදේ රැලි අතර හිටගෙන ඉන්නවා දැක්ක.. ඒ හිනාව , ඒ බැල්ම…. මම නැගිට්ටා හිටිය තැනින්…
නිර්මාල් අත් දෙක දික් කරගෙන බලාගෙන ඉන්නවා මම එනකම්… හිනාවෙවී…
මම එනවා මහත්තයෝ …..අනේ ලස්සන ඔයාගේ…මගේ හීන කුමාරයා… ඉන්න වස්තුවේ…” මම දුවගෙන ගියා මුහුද මැද්දටම… ටිකක් දුවගෙන යද්දී මම වැටුනත් මහ රැලි මාව නිර්මාල් ලගට ඇදගෙන ගියා.. මහ රැලි අතරින් මමයි නිර්මාලුයි එකතු වුනා..එයා තාම හිනාවෙනවා…
මාව බදාගන්න නිර්මාල්..බෝනික්කි ආවා ඔයාගේ… චුට්ටක් අමාරුයි… හුස්ම ගන්න බෑ….සීතලයි….. මම ගොඩාක් ආදරෙයි …..” එහෙම කියද්දී මහ රැල්ලක් මගේ ඔලුවට උඩින් ගියේ මහ සයුර මැද මාව ගිලගනිමින්..
………………………………………………………………………………..
” නංගී….. නංගී…… නංගි නෑ බං ගෙදර…. කරුමේ අද මට ගෙදර ලොක් කරගන්න බැරි වුනානේ…. යකෝ කොහෙද මේ කෙල්ල ගියේ… වංශනාථ හිසේ කෙස් අදිමින් කෑගසයි.. නිවස දෙවනත් කරයි..
” මචං…නංගි කොහේ යන්නද වැඩියෙන් ආස?….” ඒ සුධීරයි..
” මම දන්නේ නැහැ …ගනිං ජීප් එක…කොළබ පීරලා හරි මම මගේ නංගි හොයාගන්නවා… අම්මා තාත්තා මට සමාව දෙන්නේ නෑ ඒකිට මොනා හරි වුනොත්…. කලින් දවසකත් නිර්මාල් කිය කිය තනියම කතාව ගේට්ටුව ලග.. ඒකි හිතෙන් මවාගෙන ඉන්නේ අරූව..මට බයයි අනතුරක් වෙලාද කියලා.. වංශනාථ කියන්නේ ගැහෙමින්..
තවත් වෙලා නාස්ති නොකර ජීප් රථයට නැගි වංශනාථ හා සුධීර දූවිලි අවුස්සමින් වාහනය මහ පාරට දැමුවේ තමන් පොලිස් නිලධාරීන් වග අමතක කරමිනි..
…………………………………………………………………………………
පසු දින…
“සේමිනි වංශනාථ නැමති දහ නව හැවිරිදි තරුනියගේ දේහය අද උදෑසන ගල්කිස්ස වෙරළ තීරයේදී සොයාගනු ලැබීය..ඇය පසුගිය කාලයේ සිය පෙම්වතාගේ වියෝගය නිසා සිහි මද ගතියෙන් පසු වූ වග ඇගේ සහෝදරයා වන උප පොලිස් පරීක්ෂක තේමිය වංශනාථ පවසයි… මෙය සියදිවි නසාගැනීමක් බවට මීට මොහොතකට පෙර රජයේ අදිකරණ වෛද්‍ය නිලධරී වරයා තහවුරු කලේය… තවද දේහය….”
සේමිනිගේ දේහය කල්තබා ගැනීමට නොහැකි නිසා එදිනම බොරැල්ල සුසාන භූමියේ තැන්පත් කරන ලෙස නියෝග කෙරිනි. සිය නැගනියගේ නිසල දේහය දෙස බලාගෙන වචනයක් වත් නොකියා තේමිය වංශනාථ හිතේ දුක කදුලු වලට පමනක් පරිවර්තනය කලේය..
” නංගී….. උඹ දුන්නු දඩුවම ලොකු වැඩී කෙල්ලේ…..” මහාමේරු පර්වතය තරම් දුකක් හිතේ තබාගෙ
සිටියද වංශනාථ මහතාට බොරැල්ල සුසාන භූමියේදි වචන වලට පෙරලුවේ එපමනකි..
Thakshila Ekanayake
