අනිත් රටවල අයට කෙසේ වෙතත් ලංකාවේ ආපිට නම් ජීවිතේ කියල කියන්නේ වෙනම ම එකක් ,
ඒක වෙන්නෙ මෙහෙමයි .
අවුරුදු විස්සක් විසිපහක් විතර වෙනකන් ඉගෙනගෙන රස්සාවක් එහෙම හොයන් අතට කීයක් හරි එනකොටම ඔන්න ඉතින් කසාදයක් බඳිනවා ,
එදා ඉඳන් ඉඩම් ගන්නවා ,ගෙවල් හදනවා ,වාහන ගන්නවා ,අවුරුද්දක් දෙකක් යද්දී තමන්ට ඕන උනත් එපා උනත් රටේ ඈයොන්ගේ කයි කතන්දර වලින් බේරෙන්න ළමයි දෙතුන් දෙනෙකුත් හදනවා ..
ඉතින් ඊට පස්සේ,
හරියට කන්නේ නෑ ,අඳින්නේ නෑ , ගමනක් බිමනක් යන්නේ නෑ ,එදා ඉඳන් ළමයි ලොකු කරනවා , උන්ට උගන්නනවා , ළමයින්ට ගෙවල් හදනවා ,ළමයින්ගේ ළමයින්ටත් දේපල එකතු කරනවා .
දරුවො ලොකු වෙලා කසාද බැඳලා එයාලගේ ලෝක වලට ගියාම, තමන් තනිවෙනවා
ඔන්න එතකොට මග ඇරිච්ච,අමතක වෙච්ච ඒවා මතක් වෙන්න ගන්නවා ,
අපි මොනවා කලත්, මෙච්චර හම්බ කලත්,පිනක් දහමක් කරගන්න, ජීවිතේ විඳින්න අමතක උනානේ කියල හිතෙනවා .
එතකොට ඉතින් පෙරහැර ගිහින්, පෙරහැර බලන්න ආපු අය ගෙදරත් ගිහින්..
ඒ වෙද්දී ගතේ හයියත් හිතේ හයියත් දෙකම නැහැ .ජීවිතේ හොඳ හරිය ගිහින් .
ජීවත් වෙනවා කියන්නේ ඉගන ගෙන කසාද බැඳලා දරුවෝ රොත්තක් හදල ,දේපල එකතු කරනවා කියන එකම නෙමෙයි.
ඒක ඊට එහා ගිය අද්‍යාත්මික වින්දනයක් .
ජීවිතේ විඳින්න පැන්ෂන් යනකන් ඉන්න ඕනේ නෑ ,අතේ තියන විදිහට හිතේ හැටියට කල් දදා නොයිඳ ජීවිතේ විඳින්න .
තරුණ කාලේ තියන පුළුවන් විදිහට ජීවිතේ හැම දේම විඳපු දැකපු මිනිස්සු වයසට ගියාම ලේලිලට, බෑනලට ,කුහක කම් කර කර හුල්ලන්නෙ නෑ ,තමන්ගේ අතීතය මතක් කරලා සතුටු වෙනවා මිසක්.
මොන දේ කල් දැම්මත් ජීවිතේ විඳින එක කල් දාන එපා ,හෙටත් ඉර පානවා කියලා ෂුවර් උනාට ඒ වෙනකොටත් අපි ජීවත් වෙයි කියලා කාටවත්ම ෂුවර් කරලා කියන්න බැහැ.
ඔය අනිත් අය වගේ ලෝකෙට බම්බු ගහන්න කියන්න ඕනේ නැහැ, ඔයාට කැමති විදිහට ජීවිතේ විඳින්න
ඒ ඇති..
පැන්ෂන් ගිහින් හවස් වෙලා ජීවිතේ විඳින්න හිතන් ඉන්නවනම් පල්ලෙහා තියන පොටෝ එක බලන්න .
දත් වැටුනට පස්සේ මස් හපන්න බෑ
අනිශා ජයකොඩි
