සහලෝලා උණ හැදිලා වෙව්ලගෙන
හිටියා මා කාමරේට වී ඉවසගෙන
ඇඳ උන්න සරමත් බාගෙට එල්ලගෙන
ඉස්පිරිතාලෙට ගියේ පිය මා උස්සගෙන
ප්‍රයිවට්ද පුතේ යන්නේ පියා ඇසුව සැණින්
ඔව් තාත්තේ යැයි කියවුණි අසුරු සැණින්
තාත්තත් අනේ විතවුට් එනි හෙසිටේශන්
එක්කන් ගියා මා ඇතුළට තුරුළු කරන්
යුහුසුළුව වැඩ කරනා සේවකයන්
ඒ මේ අත මන බඳනා සුදු හෙදියන්
මාත් ඉතින් දත් තිස්දෙක එළියෙ දමන්
හිනාවුණා රෙදි කඩකින් ඔළුව වහන්
අඩ සුදු වතෙන් සැරසුනු මනරම් හෙදියක්
ආවා මවෙත වනමින් ඇගෙ කෙස් කළඹක්
මොකද වුණේ යැයි ඇහුවා නැමිලා මදක්
දැන් නම් මෙමෙට නෑ මෙලොවේ සිහියක්
රෙදි කඩ ඉවතලා මගෙ නළලට අත තියලා
උණ කටුව ගෙන සොලවා කට තුළ ඔබලා
දෙනෙත් තවම නැත මා නම් ඉවතට යොමලා
දියෙන් කිර වෙන් කරනට මා සටනේ යෙදිලා
මුහුණ නොවේ වෙනතක මා බලනයුරු
ඇයටත් ඒක වැටහීගෙන එන අයුරු
ලොව නැති කවි ගී මුවගට එයි මියුරු
උණ වැඩිවෙලා වාගේ දැන් මට වියරු
ඕකට හොඳ බෙහෙතක් ඇතැයි කියා
ඇය දොර වහගෙන එළියට යන්න ගියා
එන පොට එතරම් හොඳ නොවන නියා
හිටියා ඇඳේ ගුලිවී ඇස්දෙකම පියා
අවා තට්ටු කර ඇතුළට පිරිමි මිසී
කොහොමද පුතා යැයි එකවරම ඇසී
ඇසුවා මා කොහෙදැයි පෙර ආපු මිසී
කිව්වා එයා නම් දැන් ගොඩක් බිසී
දහදිය දැම්මා සේ එකවර මාගේ ගතේ
සොඳුරු හීන බොඳ විය ඒ නැගුන හිතේ
පියා මගේ ලං වී අත තියලා හිසේ
ඇහුවා කොඳුරලා “දැන් සනීපයිද පුතේ?”
