කළුවරට පෙම් බඳින කවියනුත් පෙර දාක
පුර හඳට අකුරු බැඳ හැඩ බැලූවළු රෑක
සේපාලි-කා සුවඳෙ මිහිර විඳි තරු රෑන
පිණි වැටෙන යාමයේ පියා ගත්තලු දෑස
කණමැදිරි එළියකින් දිලිසෙනා වත කෝල
කතන්දර කියැවුනා බොඳ වු දෙනෙතින් නීල
තාරුකා මල් කිණිති ගසා වරලස රෑන
හාදු තවරා සුසුම් නොවිඳ බොඳ විය හීන
දෙතොල අමරස නොවිඳි සා පිපාසා වූව
මධු පැනෙන් දෝවලා හැඟුම් සඟවා බෝම
රිදුම් දෙන තැන් බලා එල්ල කරනා හීය
දරාගෙන ගයනු ඇත තවම ජීවන ගීය
සුරේඛා
