බඹර පිරිවර අනඟ රැඟුමන්
දරා හිනැහුනු සුවඳ කුසුමන්
යලි යලිත් නොපිපේවී…
කාලයේ ඉරණමට නතුවී
ඔවුන් මැලවේවී…
කතර බිම ආදරෙන් නැවතුන
ළපටි අංකුර සෙමින් එසවී
වැහි බිඳක් ඉල්ලාවී…
අවැසි කල නිසි වැස්ස නොවැටී
ඔවුන් මිය යාවී….
රැළි වු නෙත’ඟින් මග බලාගෙන
සුසුම් හෙළුවා මදිද තවමත්
නර කෙසක් විමසාවී…
අකාලේ තුණු හැඟුම් වියැළී
හීන මියැදේවී….
සුරේඛා
