පාළු සුළඟට දැවෙන දෙනෙතට
හඬන්නට තව කඳුළු නැතිවද ?
හිස් අහස මත නුඹේ රූපය
මවන්නට තහනමක් කාගෙද ..?
මතකයන් කටු ඇනී රිදුනද
සුවඳ තාමත් රැඳෙයි හිත මත
නුඹ මගෙන් දුර ඈත ගිය හැටි
සිහිනයක්මයි තවම මා හට…
වදන් නොම වූ නුඹේ සෙනෙහස
දෙනෙත් වල ලිය වූ අපූරුව
නුඹයි කීවේ කියවනා ලෙස
නුඹේ නෙත් තුළ රැඳුණ ප්‍රේමය….
අකුරු වැරදී ගියාදෝ මට
එදා නුඹෙ පෙම කියවනා කල
එක වරක් විත් කියනවද මට
“ආදරේ මම කලා ඇත්තට“…
සුරේඛා
ජීවිතේ කියන්නෙම පාසලක්,
හැමදාම අපි එහි ශිෂ්‍යයන්..
දුක, වේදනාව කියන්නෙම අභියෝගයන්,
දවසක දිනන්නම ඕන පරීක්ෂණයන්..
සමහරක් චරිත වේදිකාවල රගපාද්දී
තවත් සමහරෙක්,
ඇත්ත ජීවිතේම රගමඩලක් කරන්…
පව් පින් දෙකම පොදු මිනිස් ධර්මතාවන්,
දවසක කාටත් මුහුණ දිය යුතුවූ
සංසාර චක්‍රයක්…
තනග පිණිබිදක් වන් ජීවිතේ
කොයියම්ම මොහොතක හෝ
ඒ ගමන යා යුතුයි…
ඉදින් තව තවත් ව්‍යිරය වපුරා
එහි අස්වැන්න නෙලන්නෙපා…
අපෙන් මතු පරපුරක් හෙට තනා
ඒ අස්වැන්නේ සිරගත කරනෙපා..
ඒ මල් කැකුළට රෝසමලක්ව පිපී
කටු මැද වුවත් ලස්සන ගුණ රැකන්
පිපී දිලෙන්නත්,
තවකෙකුට ආදරේම මිස
ව්‍යිරය නොදෙන්නත් කියාදී,
මේ රගමඩලෙන් සැනසීමෙන් අපි සමුගනිමු…
රීනා
ජීවිතයත් හරියට මේ ගතවෙන ඍතු වගේ කියලා හිතෙනවා. සීතලම කාල, ගිනියම් කාල, වැහි කාල වගේම සුලි කුනාටු කාලවල් අපේ ජීවත වලටත් වරින් වර එනවා යනවා.
ඇවිත් යන මේ වෙනස්කම් තුලින් අත්දැකීම් ජීවිතේට එකතු කරගන්නවා වගේම පෙරට වඩා ශක්තිය සම්පන්න පුද්ගලයකු වීම තමයි කල යුතු වන්නේ කියලා හිතනවා. සමහර වෙලාවට මේ ගෙවෙන්නේ හරිම අමරු ඍතුවක් කියලා හිතුන, හිතෙන අවස්ථාවන් ඕන තරම් ඇති. එතනින් ඉදිරියට යන්න, වඩාත්ම කාලීන හා නිවැරැදිම තීරණය ගැනීම තමයි අභියෝගය. අවස්ථානුකූලව කටයුතු කරන්න පුලුවන් නම්, සමහර අමාරු කාල වල තරම් සුන්දරම මතක ජීවිතයට එකතු වෙන්නෙ නැහැ.
ලස්සනම දවස් වගේම හරිම අමාරු දවසුත් තියෙයි. අත හැරෙන්නට නොදී ඒ හැමදේම අල්ලාගෙන ඉන්න. හෙට දවස ශක්තිමත් වෙන්න අද දවසේ එකතු කරගත්ත දේවලුත් උදව් කරගන්න.
මොන ඍතුව ආවත්, ජීවිතය දිහා සුබවාදීව බලන එක නම් නතර කරන්න එපා.
දිමුතු සේනාදි
අඳුරු අහසේ වලාකුළු මත
විදුලි එළියෙන් ලියමි මගෙ කව
කඳුළු වැහිබිඳු මවෙත දී ඔබ
හිරුත් සමඟින් පලා ගිය බව
කඳුළු අකුරු ද එකට මුසුවී
මහා වැසි මෙන් ඇද හැලෙන විට
හදවතේ ශීතලට හසුවී
සුදෝ සුදු හිම උපදවනු ඇත
වැහිලිහිණියන් තනුව සපයා
කවෙහි ලියවුණු දුක ගයනු ඇත
ශෝක ගීයේ උච්ච ස්වරය
අහස ගුගුරා පල කෙරෙනු ඇත
එහඬ නෑසෙන මානයේ ඇති
මන්දිරේ කවුළුවක් ලඟ ඔබ
වැටෙන හිම දෙස බලා සිටිමින්
සතුටු ගිනි උණුසුම විඳිනු ඇත
– තාරක ජයතිලක
ඉර බහින වෙලාවක, සිඳු වෙරළ දිහාවක
යන්න අත් පටලාන, ආසයිනෙ ඔබ එක්ක
වෙරළ ඉම වාඩිවී, ක්ෂිතිජයට සමවැදී
කතා නොමැතිව ඉන්න, රළ දෙපා දොවනතර
නවකතා පොත් අතර, බොළඳ ටෙලි කතාවක
රැඳුණ ඒ ආදරය, විහිලුවකි සිතූවද
මනෝ ලොව සැරිසරන, නොසිතනම වෙලාවක
මගෙ සිතත් ඒ වගේ, බොළඳ වෙන හැටි පුදුම
හිනාවක්, රණ්ඩුවක්, කතාවක්, සමාවක්
හැඟුම්බර කඳුලකට පසුව දෙන හාදුවක්
සිංදුවක්, දිවිය ගැන පුංචි කතිකාවතක්
ඔබ ලඟදි ජීවිතේ, මට සොඳුරු කලාවක්
හඳුනගෙන ඔබේ හිත, රැඳී ඔබගේ ලඟම
හිඳිමි, තනි රකිමි, සෙනෙහසින් පුරවා හිතම
ළඟට එන්නට ඔබේ, නොලැබුණත් මට තවම
දුර ඉඳන් වුවත් මේ, කව ලියමි හැමදාම
තාරක ජයතිලක
