යාන්තමින් හෝ නුඹේ කිරණින්
නැහැවෙන්නට මග බලන
එතෙක් මැලවුණු මගේ වත
නුඹේ උණුසුමෙන් පිබිදෙන්න
නොඉවසිලිමත් වුන
සූරියකාන්තියයි මම….
කොයිතරම් නුඹ දුරින් දිලුනද
නුඹ නැගෙන්නේ
මා වෙනුවෙන්ම නොවූවද
නුඹේ පහසින් මුසපත් වන්න
නුඹ දකිනු රිසියෙන්ම
නෙතු විදහන
සූරියකාන්තියයි මම….
නුඹ නැගුන වේලේ පටන්
නුඹ දෙසම නෙත් යොමාගෙන
සිතින් සැනසුම සොයන
නුඹ ගිලී යන මූසලම හෝරාවේ
සිතින් ඉකිලන
යළිත් නුඹ නැගෙන තුරු
විඩා නෙතු වසා සිටින
නුඹේම සූරියකාන්තියයි මම….
අහසට දුක සිතී කඳුළැලි වසින විට
පහසට කඳුළු වල, සොම්නස දැනෙයි මට
කඳුළට කඳුළ එක්වී මා වැඩෙන කොට
රටකට දුක් දෙන්න පුලුවන් වේවි හෙට
පෙරකල නිහඬවම සමුදුර තෙක් ඇදුණී
පින් කල බෝ දනට පැන් පහසුව ලැබුණී
කල හොඳ පසුව නරකෙන් නරකට හැරුණී
කලගුණ නැති නිසාවෙන් හොඳහිත මැරුණී
දැක මිනිසුන්ගෙ හීනව ගිය කුලුණු ගුණේ
දුක අනුකම්පාව යන කිසිවක් දැන් නොදැනේ
නෙක වතු උයන් රට තොට සිරි දකිනු මෙනේ
එක වැස්සෙන්ම උතුරා යමි සතර කොනේ
– තාරක ජයතිලක
ජීවිතයත් හරියට මේ ගතවෙන ඍතු වගේ කියලා හිතෙනවා. සීතලම කාල, ගිනියම් කාල, වැහි කාල වගේම සුලි කුනාටු කාලවල් අපේ ජීවත වලටත් වරින් වර එනවා යනවා.
ඇවිත් යන මේ වෙනස්කම් තුලින් අත්දැකීම් ජීවිතේට එකතු කරගන්නවා වගේම පෙරට වඩා ශක්තිය සම්පන්න පුද්ගලයකු වීම තමයි කල යුතු වන්නේ කියලා හිතනවා. සමහර වෙලාවට මේ ගෙවෙන්නේ හරිම අමරු ඍතුවක් කියලා හිතුන, හිතෙන අවස්ථාවන් ඕන තරම් ඇති. එතනින් ඉදිරියට යන්න, වඩාත්ම කාලීන හා නිවැරැදිම තීරණය ගැනීම තමයි අභියෝගය. අවස්ථානුකූලව කටයුතු කරන්න පුලුවන් නම්, සමහර අමාරු කාල වල තරම් සුන්දරම මතක ජීවිතයට එකතු වෙන්නෙ නැහැ.
ලස්සනම දවස් වගේම හරිම අමාරු දවසුත් තියෙයි. අත හැරෙන්නට නොදී ඒ හැමදේම අල්ලාගෙන ඉන්න. හෙට දවස ශක්තිමත් වෙන්න අද දවසේ එකතු කරගත්ත දේවලුත් උදව් කරගන්න.
මොන ඍතුව ආවත්, ජීවිතය දිහා සුබවාදීව බලන එක නම් නතර කරන්න එපා.
දිමුතු සේනාදි
අඳුරු අහසේ වලාකුළු මත
විදුලි එළියෙන් ලියමි මගෙ කව
කඳුළු වැහිබිඳු මවෙත දී ඔබ
හිරුත් සමඟින් පලා ගිය බව
කඳුළු අකුරු ද එකට මුසුවී
මහා වැසි මෙන් ඇද හැලෙන විට
හදවතේ ශීතලට හසුවී
සුදෝ සුදු හිම උපදවනු ඇත
වැහිලිහිණියන් තනුව සපයා
කවෙහි ලියවුණු දුක ගයනු ඇත
ශෝක ගීයේ උච්ච ස්වරය
අහස ගුගුරා පල කෙරෙනු ඇත
එහඬ නෑසෙන මානයේ ඇති
මන්දිරේ කවුළුවක් ලඟ ඔබ
වැටෙන හිම දෙස බලා සිටිමින්
සතුටු ගිනි උණුසුම විඳිනු ඇත
– තාරක ජයතිලක
ඉර බහින වෙලාවක, සිඳු වෙරළ දිහාවක
යන්න අත් පටලාන, ආසයිනෙ ඔබ එක්ක
වෙරළ ඉම වාඩිවී, ක්ෂිතිජයට සමවැදී
කතා නොමැතිව ඉන්න, රළ දෙපා දොවනතර
නවකතා පොත් අතර, බොළඳ ටෙලි කතාවක
රැඳුණ ඒ ආදරය, විහිලුවකි සිතූවද
මනෝ ලොව සැරිසරන, නොසිතනම වෙලාවක
මගෙ සිතත් ඒ වගේ, බොළඳ වෙන හැටි පුදුම
හිනාවක්, රණ්ඩුවක්, කතාවක්, සමාවක්
හැඟුම්බර කඳුලකට පසුව දෙන හාදුවක්
සිංදුවක්, දිවිය ගැන පුංචි කතිකාවතක්
ඔබ ලඟදි ජීවිතේ, මට සොඳුරු කලාවක්
හඳුනගෙන ඔබේ හිත, රැඳී ඔබගේ ලඟම
හිඳිමි, තනි රකිමි, සෙනෙහසින් පුරවා හිතම
ළඟට එන්නට ඔබේ, නොලැබුණත් මට තවම
දුර ඉඳන් වුවත් මේ, කව ලියමි හැමදාම
තාරක ජයතිලක
බඹර පිරිවර අනඟ රැඟුමන්
දරා හිනැහුනු සුවඳ කුසුමන්
යලි යලිත් නොපිපේවී…
කාලයේ ඉරණමට නතුවී
ඔවුන් මැලවේවී…
කතර බිම ආදරෙන් නැවතුන
ළපටි අංකුර සෙමින් එසවී
වැහි බිඳක් ඉල්ලාවී…
අවැසි කල නිසි වැස්ස නොවැටී
ඔවුන් මිය යාවී….
රැළි වු නෙත’ඟින් මග බලාගෙන
සුසුම් හෙළුවා මදිද තවමත්
නර කෙසක් විමසාවී…
අකාලේ තුණු හැඟුම් වියැළී
හීන මියැදේවී….
සුරේඛා
