කළුවරට පෙම් බඳින කවියනුත් පෙර දාක
පුර හඳට අකුරු බැඳ හැඩ බැලූවළු රෑක
සේපාලි-කා සුවඳෙ මිහිර විඳි තරු රෑන
පිණි වැටෙන යාමයේ පියා ගත්තලු දෑස
කණමැදිරි එළියකින් දිලිසෙනා වත කෝල
කතන්දර කියැවුනා බොඳ වු දෙනෙතින් නීල
තාරුකා මල් කිණිති ගසා වරලස රෑන
හාදු තවරා සුසුම් නොවිඳ බොඳ විය හීන
දෙතොල අමරස නොවිඳි සා පිපාසා වූව
මධු පැනෙන් දෝවලා හැඟුම් සඟවා බෝම
රිදුම් දෙන තැන් බලා එල්ල කරනා හීය
දරාගෙන ගයනු ඇත තවම ජීවන ගීය
සුරේඛා
මුදමි මම නුඹව
සෙනෙහසින් වට බැඳි
රැඳී උන් කූඩුවෙන්….
යන්න නුඹ අහසටම
එක්වන්න නුඹේ රෑනට….
උස වැඩී නිල් අහස
තටු සිඳුන කිරිල්ලියකට…
එපා නුඹ බිය ගන්න
සවිය දැන් නැහැ මෙමට
පසුපසම හඹා විත්
නිල් ගුවන ජයගන්න….
සැරි සරනු නිදහසේ
නුඹේ රෑනක් සමඟ…
හිඳින්නම් පෙර ලෙසම
මතකයන් තුරුළුකර
සෙනෙහෙ කූඩුව තුළම
හැමදාම සිරගතව…
සුරේඛා
