Category: Buddhism

 ‘මගේ හුස්ම හිරවෙනවා වගේ’ යනුවෙන් කෙනෙකුට ඇතැම්විට කියවේ. බොහෝවිට එසේ කියවෙන්නේ කායික ආබාධයකට වඩා මානසික ගැටළු නිසාය. සච්චවිභංග සූත්‍රයට අනුව කායික ආබාධ ‘දුක්ඛ’ ලෙසද මානසික ආබාධ ‘දෝමනස්ස’ ලෙසද දැක්වේ. මෙහිදී අප සාකච්ඡා කරන්නේ දෝමනස්ස (දොම්නස්) ගණයට වැටෙන හුස්ම හිරවීමය හෙවත් gasping ය. දෝමනස්ස යනු නිෂේධාත්මක, විනාශකාරී හෙවත් negative මානසික තත්ත්වයකි. එය අකුසලයක් (unskillfulness) ලෙස දැක්වේ. 

පාලි සූත්‍රවල මෙම මානසික තත්ත්වය හඳුන්වන්නේ ‘උපායාස’ ලෙසය. සරලවම විග්‍රහ කළහොත් ‘උප’ යනු අභ්‍යන්තර හෝ සමීප ය. ආයාස යනු උත්සාහයයි. උපායාසය නිසා ඇතිවන සෞඛ්‍ය ගැටළු පහක් තිබේ. එනම් කැළඹුනු හැඟීම් (emotional disturbance), ව්‍යාකූල චින්තන ශක්තිය (cognitive disorientation), නිෂේධාත්මක කායික ප්‍රතිචාර (negative biological reactions), චර්‍යා රටාවේ අසමතුලිතතාව (behavioral nervousness) සහ උපේක්ෂාව බිඳවැටීම (loss of equanimity) ය. 

උපායාසයෙහි භයානක ගතිය නම් එය නිහඬ විනාශකයෙක් (silent killer) වීමයි. බොහෝවිට කෙනෙකුගේ උපායාසය තව කෙනෙකුට නොපෙනේ. බොහෝවිට එය ඇති අයද ඒ ගැන සිතන්නේ තමන්ට ඇති කායික මහන්සිය හා කාර්‍යබහුලතාව නිසා එසේ වන බවය. එහෙත් උපායාසය සියදිවි හානිකර ගැනීමේ තත්ත්වය දක්වා දරුණු විය හැකිය. අද සමාජයේ සියළුම සමාජ ස්ථරවල අයට උපාසයය තිබේ. ඒ සියළු ස්ථර ගැන සාකච්ඡා කිරීමට ඉඩකඩ නොමැති නිසා අධ්‍යාපනයෙහි නිරත දරුවන් ගැන පමණක් මෙහි සටහන් කරමි. මනෝ උපදේශනය සඳහා පැමිණෙන දරුවන්ගෙන් 40%ක ට පමණ සියුම් ලෙස තමන්ට තමන් එපාවීමේ සහ සියදිවි හානිකර ගැනීමේ ප්‍රවණතාවක් තිබේ. විෂයයන් සඳහා ළකුණු අඩුවුවහොත් දරුවන්ට නොබැණ ඔවුන්ට පරිසරයේ සුන්දරත්වය විඳීමටත් සති භාවනාව (mindfulness) සඳහා යොමුකිරීමත් කළ යුතුය. එම සති භාවනාව කණ්ඩායමක් තුළ දරුවාට ලබාදිය යුතුය. එවිට තම හැඟීම සම වයසේ අය සමඟ හුවමාරු කරගැනීමට අවස්ථාව දරුවන්ට සැළසේ. දරුවෙකු නිතර අසාමාන්‍ය ලෙස හුස්ම ගන්නේ නම් ඒ ගැන සැළකිළිමත් වෙන්න. වැඩිහිටි ඔබට එසේ වන්නේ නම් ඔබට අනිවාර්‍යයෙන්ම මානසික විවේකය අවශ්‍ය ය.

ආචාර්ය දේදුනුපිටියේ උපනන්ද හිමි

මැදහත්බව කෙනෙකුගේ පෞරුෂය ඔප නන්වන ජීවිතයට ආලෝකය ගෙනෙන උතුම් ප්‍රතිපත්‍තියකි. මෙය බෞද්ධ පාරිභාෂික වචනයෙන් ‘මජ්ඣිමා පටිපදා,’ ‘මැදුම් පිළිවෙත,’ ‘middle way,’ ‘middle path’ ලෙස හැඳින්වේ. 

ලෞකික මෙන්ම ආධ්‍යාත්මික ජීවිතය තුළ ද මැදහත්බව අවශ්‍ය ය. මැදහත්බව යන්නෙන් අන්ත (extremes) ඇතිබව ගම්‍ය වේ. සිද්ධාර්ථ කුමරුන් ඉපදෙන විට ආගමික අන්තවාද දෙකක් පැවතින. එනම් ‘කාමසුඛල්ලිකානුයෝගය’ (self-indulgence) හෙවත් ශරීරයට උපරිමයෙන් සැප දීමෙන් එනිසාම ශරීරයෙන් දුක ඉවත්වීමෙන් විමුක්තිය (salvation) ලැබේ ය යන විශ්වාසයත් ‘අත්තකිලමථානුයෝගය’ (self-mortification) හෙවත් ශරීරයට උපරිමයෙන් දුක් දීමෙන් දුකටම එපාවී ශරීරයෙන් ඉවත්වීම තුළින් විමුක්තිය ලැබේය යන විශ්වාසය යි. රජ කුමරෙකු වූ සිද්ධාර්ථට මුල් අන්තය පෙනුනේ මහා විහිළුවක් ලෙසටය. ඒ රජ සැප උපරිමයෙන් විඳි කෙනෙක් නිසාය. දෙවැනි අන්තය පිළිබඳව අත්දැකීමක් නොතිබුන සිද්ධාර්ථ බෝධිසත්ත්වයන්වහන්සේ එය ද අත් හදා බැලූහ. ඒ වසර හයක් තරම් වූ දිගු කලකි. 

අවසානයේ උන්වහන්සේ එයද දුටුවේ වැඩකට නැති දෙයක් ලෙසය. එනිසා මැදහත්බව තෝරාගෙන එයින් බුදුබව ලබාගෙන මුල්ම දේශනාව වන දම්සක් පැවතුම් සූත්‍රයේදී දේශනා කළේ එම අන්ත දෙක මඟ හරින (avoidance of the two extremes) ලෙසට ය. 

එදිනෙදා ජීවිතය තුළ අපේ ආහාර රටාව තුළින් මෙය ඉතා පහසුවෙන් තේරුම්ගත හැකිය. ඔබට අතිශයින්ම බඩගිනි වූ විට දැනෙන්නේ මහත් අපහසුවකි. අනතුරුව ඔබට බොහෝ ආහාර ලැබී බොහෝ කෑ විට ද දැනෙන්නේ මහත් අපහසුවකි. එහෙත් ඔබේ ආහාර රටාව මැදහත් නම් අපහසුවක් නොවේ. යමකට ඇබ්බැහි වන්නේ නම් එය අන්තයකි. එය ආගමික රටාවටද පොදු ය. ආගම් පිස්සුව (religious craze) පුද්ගල ජීවිතයට සමාජයට සහ මුළු ලොවටම හානියකි. සුඛ විහරණ පිස්සුව (craze of debauchery) ද එබඳුය. අන්ත දුප්පත් අය ද අතිශයින්ම ධනවත් අය ද ආගමික උම්මත්තකයෝ ද සිය දිවි හානිකර ගන්නා සිදුවීම් නිතර අසන්නට ලැබේ.

නරක දේ මෙන්ම හොඳ දේ ද අසීමිත වූ විට එතන විනාශයකට මඟ පෑදේ. සෑම දෙයක දී ම මැදහත්බව අගනේය. බුදුබව ලබන්නේ ද මැදහත්බව තුළිනි.

ආචාර්ය දේදුනුපිටියේ උපනන්ද හිමි

ජාති කුල ආගම් දුප්පත් පොහොසත් ආදී භේද පසෙක තබා බැලීමේදි කවුරුත් තම ජීවිතයේ අතීතයේ තිබුණු ශාන්ත, නිවුනු දවස් ගැන කතා කරති. එම දවස් නැවත නොඑන බව සිතා දුක් වෙති. එහෙත් බුද්ධ දේශනාව අනුව එම දවස් අතීතයේ කොටසක් ලෙස සැළකීම නොකළ යුතුය. අතීතය බවට පත්වන්නේ වර්තමානය සහ අනාගතයම ය. හැල්සියන් දවස් නැවතත් අත්දැකීමට ඔබට හැකිය. ඒ සඳහා ඔබට අවශ්‍ය වන්නේ ආකල්පමය ප්‍රයෝගයක් හෙවත් attitudinal shift ය. 

ධම්මපදයේ 76 වෙනි ගාථාවෙන් බුදුරජාණන්වහන්සේ විසින් පෙන්වාදෙනු ලබන්නේ ඒ සඳහා ගුණාංග තුනකින් යුතු පුද්ගලයන් ඇසුරු කළයුතු බවය. එම ගුණාංග මෙසේය:

1. නිධානයක් ඇති තැනක් පෙන්වාදෙන කෙනෙකු මෙන් ජීවිතයට මග පෙන්වීම (නිධීනං’ව පවත්තාරං)

2. ඔබේ වරද දුටු තැන පෙන්වා දිම (යං පස්සේ වජ්ජ දස්සිනං)

3. ඔබව ධනාත්මකව විවේචනය කිරීම (නිග්ගය්ය වාදීං මේධාවිං)                                   

ඔබට කුඩා කල මව්පියන් ගුරුවරුන් මනා ජීවිතයට මඟ පෙන්නූවිට ඔබ ඔවුන් සමඟ අමනාපයට  පත් වන්නට ඇත. එහෙත් ඔබ අද ඒ ළමා කාලය දකින්නේ සොඳුරු නිවුනු දවස් ලෙසය. ඒ ජීවිතයේ හැල්සියන් දවස් ය. ඔබව ආර්ථිකව සහ සදාචාරයෙන් වල පල්ලට ගෙන යන ඊනියා මිතුරන් සහ නෑයන්ගෙන් ඉවත්වීමෙන් නැවතත් හැල්සියන් දවස් උදාකර ගත හැකිය. ඔබ සුන්දර යැයි සිතන අය ඔවුන්ගේ අරමුණු වෙනුවෙන් ඔබව පාවිච්චි කරනවා විය හැකිය. සැබෑ නිදන් පෙන්නන්නා අමාරුවෙන් උපයාගත් මුදල විනාශ කිරීමට මඟ පෙන්වන්නා නොව මුදල් විනාශය වළක්වා ගැනීමට මග පෙන්වන්නා ය.

බොහෝ අය තමන්ට වරද පෙන්වා දෙන අය සමඟ අමනාප වෙති. එහෙත් ඔබේ වරද සාධාරණීකරණය කරන අය මී පැණි ලෙස ඔබ සිතන්නට පෙළඹීම විය හැක්කකි. ඔබ ගරු කළ යුත්තේ එබඳු මාරයන්ට නොව ආදරය නිසා අවංකව රළු වචනයෙන් හෝ ඔබේ වැරදි පෙන්වාදෙන අයට ය. 

බොහෝ අය ධනාත්මක විවේචනය (constructive criticism) නුරුස්සති. එහෙත් බොරුවට වර්ණනා කරන අයට ආදරය කරති. Constructive criticism අපේ ජීවිතයට අවශ්‍ය ය. 

ඉහත ගුණාංගත්‍රයයෙන් යුතු අය ඇසුරු කිරීමෙන් ඔබට නැවතත් හැල්සියන් දවස් නැවතත් උදාකර ගැනීමට හැකිය. ඒ සඳහා නව වසරේ මුල් දිනයේ සිටම ඉහළ ගුණාංගත්‍රයෙන් යුතු අය ඇසුරු කරමින් ජීවන රටාවේ  වෙනසක් (lifestyle change) සඳහා අවතීර්ණ වෙන්න. 

-ආචාර්‍ය දේදුනුපිටියේ උපනන්ද හිමි

මුනිවත හෙවත් කතා නොකර සිටීම ශ්‍රේෂ්ඨ ප්‍රතිපත්තියකි. එය බුද්ධ ධර්මයෙහි හැඳින්වෙන්නේ ‘මෝනෙය්ය වත/වෘතය (vow of silence) ලෙසය. එය කෙතරම් ශ්‍රේෂ්ඨ ද කිවහොත් සෑම බුදුරජාණන්වහන්සේ නමකගේ ම ශාසනය තුළ මෝනෙය්ය වත තුළින් උන්වහන්සේගෙන් ඒ සඳහා අග තනතුර ලබන භික්ෂූන්වහන්සේ නමක් සිටිති. සුත්තනිපාතයේ නාලක සූත්‍රයෙහි බුදුරජාණන්වහන්සේ මෙසේ මෝනෙය්ය වත මෙසේ විස්තර කරති:

“මොනෙය්‍යං තෙ උපඤ්ඤිස්සං – දුක්කරං දුරභිසම්භවං

හන්ද තෙ නං පවක්ඛාමි – සන්ථම්භස්සු දළ්හො භව”

එහි තේරුම නම් මුනිවත ඉතා දුෂ්කර බව ය. ආධ්‍යාත්මික ප්‍රතිපදාවේදී රහත්බව ලබන තුරුම ‘දළ්හ’ හෙවත් දැඩි (steady) ලෙස ප්‍රතිපත්තිගරුක වීමය. ගෝතම බුද්ධ ශාසනයෙහි මුනිවත අගතැන් ලැබුවේ නාලක මහ රහතන්වහන්සේය. නාලක සූත්‍රය යනු බුදුරජාණන්වහන්සේ විසින් නාලක මහ රහතන්වහන්සේට කළ දේශනාවකි.

ධර්මානුකූලව සහ මනෝවිශ්ලේෂණාත්මකව මුනිවතෙහි පරමාර්ථය කෙලෙස් හෙවත් සිත දූෂණය කරන දෙයින් වැලකීමය. සුත්තනිපාතයෙහි කලහවිවාද සූත්‍රයට අනුව සියළු වාද විවාද භේද ඇති වන්නේ නුසුදුසු කතා නිසාය. නිවන් අවබෝධ නොකළ පුද්ගලයාගේ චින්තනය ආත්මකේන්ද්‍රීය හෙවත් subjective ය. ඒ නිසා හැම දෙයක් ගැනම හිතන්නට පෙළඹෙන්නේ තමන් උසස් තැනක තබාගෙන හෙවත් egocentric ලෙසය. කොතරම් අනතුරු ඇඟවීම ලැබුනද සමහරු කතාවට ගොස් කරදරයට පත්වෙති. බුද්ධ ධර්මයෙහි මුනිවත හැඳින්වෙන්නේ කරදරවලින් වැළකීමේ ශිල්පක්‍රමයක් (trouble prevention technique) ලෙසය. කතා නොකර සිටීම මෙයින් අදහස් නොකෙරේ. කතාව ඵලදායි සංනිවේදන ශිල්පක්‍රම (effective communication techniques) ලෙස භාවිත කළ යුතු අයුරු බුදුරජාණන්වහන්සේ විසින් නොයෙක් තැන දේශනා කර තිබේ.

මෙහිදි සඳහන් කළ යුත්තේ මුනිවත ද බෞද්ධ මනෝ විශ්ලේෂණයට අනුව ඉතා ඵලදායි සංනිවේදන ශිල්පක්‍රමයක් බවයි. කතාවෙන් කළ නොහැකි බොහෝ දේ මුනිවතින් කළ හැකිය. නිශේධාත්මක (pessimistic) සිතුවිලි ඇති අය ඔබව කෙසේ හෝ කතාවට පටලවාගෙන විෂාදය නමැති මඩ වගුරට (quagmire of depression) ඇද දැමීමට උත්සාහ කරති. Egocentric වුවහොත් ඔබ ලෙහෙසියෙන්ම ඒ මඩවගුරට වැටේ. 

Egocentric වීම පෞරුෂයෙහි අත්‍යවශ්‍ය අංගයක් යැයි වරදවා වටහා ගත් අය තමන්ගේ තත්ත්වය උසස් යැයි ඔප්පු කිරීමට කතාවට පැටලෙති. එයින් සිදුවන්නේ පෞරුෂය පිරිහීමය. බොහෝ තැන්වලදී මුනිවත නිසා පෞරුෂය ආරක්ෂා වීම පමණක් නොව එහි වර්ධනයද ඇතිවේ. 

අප කතාව වැඩි එහෙත් ක්‍රියාවෙන් අඩු ජාතියකි. 2025 වසරේදී කතාව අඩුකර මුනිවත වැඩිකර තමන්ගේ තම ආදරණීයයන්ගේත් ජීවිත කෙලෙස්වලින් වළකා ගනිමු. නිෂේධය තුළ ජීවත්වන අයගේ කතා උගුලට හසු නොවෙමු. 

සුබ 2025 වසරක් වේවා! 

තෙරුවන් සරණයි!

– ආචාර්‍ය දේදුනුපිටියේ උපනන්ද හිමි, බෞද්ධ සාකල්‍ය මනෝවිද්‍යා උපදේශක

බුදුරජාණන්වහන්සේ විසින් සූත්‍ර තුනකම (අංගුත්තර නිකායෙහි දෙතැනක සහ සංයුත්ත නිකායෙහි එක් තැනක) ආඝාතය පිළිබඳව විස්තර කර තිබේ. එය ඉංග්‍රීසියෙන් resentment ය. ධර්මානුකූලව ආඝාතය මානසික විෂ (mental poison) ලෙස හැඳින්වේ. තව කෙනෙකුට විෂ පොවා ඝාතනය කරන්නට උත්සාහ කරන අය ද විෂ නිසා කරදරයට පත්විය හැකිය. භෞතික විෂ නිසා එසේ විෂ පොවන්නා බේරුනද ආඝාතය හෙවත් මානසික විෂ නිසා අනුන් කෙසේ වෙතත් තමන් නම් විනාශයට පත්වේ. 

ආඝාතය ඇතිවන්නේ ආත්මීය ස්වභාවය හෙවත් මමත්වය (ego) සහ ආත්ම අනන්‍යතාවය (self-identity) මුල් කරගත් අවිද්‍යාව (absence of rational awareness) නිසාය. 

ආඝාතයෙහි ප්‍රභේද හතරක් තිබේ. එනම් 1. ආත්ම ආඝාතය හෙවත් තමන් කෙරෙහිම පවතින ආඝාතය (self-directed resentment), 2. අනුන් කෙරෙහි ඇති ආඝාතය (resentment directed at others), 3. අජීවී වස්තූන් සහ අවස්ථාවන් කෙරෙහි ආඝාතය (resentment toward objects and circumstances) සහ 4. සංකල්ප සහ අදහස් කෙරෙහි ආඝාතය (resentment that arises from ideological or philosophical conflicts) ය. ප්‍රභේද හතර තව දුරටත් පහත විස්තර වේ. 

පළමුවෙනි ප්‍රභේදය වන ආත්ම ආඝාතය යනු තමන් විසින්ම තමන් මානසිකව ඝාතනයකට ලක් කර ගැනීමයි. ආත්ම ආඝාතයෙන් පෙළෙන අධිරාජවරුන්, රාජ්‍ය නායකයන්, උගතුන්, ආගමික නායකයන් ඇතුළු සියළු තරාතිරමේ අය ලොව සිටිය අතර අද ද සිටියි. ආත්ම ආඝාතය ඇති තැනැත්තා සාමාන්‍යයෙන් එය දකින්නේ නිපුණත්වයක් (talent) ලෙසය. එය ධර්මානුකූලව තමන්ටත් හොරෙන් තමන්ව රවට්ටා ගන්නා වඤ්චක ධර්ම හෙවත් masquerading tendenciesවල ස්වභාවය නිසා ඇති වේ. ආත්ම ආඝාතයට ප්‍රධානම හේතුව තමන්ගේ ක්‍රියාවන් සහ අසමත්වීම් ය. 

දෙවෙනි ප්‍රභේදය හෙවත් අනුන් කෙරෙහි ඇතිවන ආඝාතය ඇතිවන්නේ තමන්ගේ රුචියට ගැලපෙන ලෙස අනුන් නොසිටින විටය. එම තත්ත්වය ඇතිවන්නේ අනුන් සමග ආශ්‍රයේදී ය. 

තුන්වෙනි ප්‍රභේදය හෙවත් අජීවී වස්තූන් සහ අවස්ථාවන් කෙරෙහි ආඝාතය ඇතමුන් තුළ තිබේ. එයට හේතුව දෙවෙනි ප්‍රභේදය කෙරෙහි බලපාන හේතුවම ය. නිකරුණේ කැලෑ ගිනි තැබීම තුළින් තමන්ට කිසි වරදක් නොකරන ස්වභාවධර්මයෙන් පළිගැනීම තුන්වෙනි ප්‍රභේදයට කදිම උදාහරණයකි. 

හතරවෙනි ප්‍රභේදය හෙවත් සංකල්ප සහ අදහස් කෙරෙහි ආඝාතය අද ඉතා ගෝලීය මට්ටමෙන් ඉතා භයානක තත්ත්වයකට පැමිණ තිබේ. තමන්ගේ ආගමික මතවාදය පමණක් සත්‍ය යැයි ප්‍රකාශ කිරීමේ සහ ව්‍යාප්ත කිරීමේ ආගමික අන්තවාදය මෙම ප්‍රභේදයට කදිම උදාහරණය කි.

ආඝාතයට විසඳුම ලෙස බුදුරජාණන්වහන්සේ විසින් පෙන්වා ඇත්තේ මෛත්‍රීය (loving-kindness), කරුණාව (compassion), සහ ඛන්ති හෙවත් සමාවදීම (forgiveness) ප්‍රගුණ කිරීමත් අවධානයෙන් හෙවත් සති (mindfulness) හැකිතරම් දුරට ක්‍රියාවට සහ චින්තනයට යොදා ගැනීමත් අප කවුරුත් ලෝකයේ අයිතිකරුවන් නොව තාවකාලික නවාතැන්කරුවන් බව අවධාරණය කෙරෙන අනිත්‍යතාව හෙවත් අනිච්ච (impermanence) පිළිබඳ ඉගැන්වීම ආකල්ප ලෙස භාවිත කිරීමත් ය. බුද්ධ වචනයට අනුව විසඳුම හැඳින්වෙන්නේ ‘ආඝාත පටිවිනය’ (anti-resentment training) ලෙසය. නිතරම පච්චවෙක්ඛණ හෙවත් කරන කියන දෑ කෙරෙහි reflection කිරීම අත්‍යවශ්‍ය වේ.

අප මෙලොවට ආවේ අපත් විනාශ වී ලොවත් විනාශ කිරීමට නොව අපත් සුරැකී ලොව ද අනාගත මිනිස් පරපුර සහ ජීවීන් වෙනුවෙන් වඩා සුරක්ෂිත කර නික්ම යාමට ය.

– ආචාර්ය දේදුනුපිටියේ උපනන්ද හිමි

මෙය ඒකාබද්ධව ක්‍රියාත්මක වන නිසා twin tendencies හෙවත් නිවුන් ප්‍රවණතාවක් ලෙස තථාගත ශ්‍රී සද්ධර්මයෙහි හැඳින්වේ. සඳහන් වන්නේ මජ්ඣිම නිකායෙහි භයභේරව සූත්‍රයෙහි ය. 

කම්මැලිකම (laziness) පාලියෙන් ‘කුසීත’ ලෙසද ධෛර්‍යය මඳබව (lack of persistence) ‘හීනවීරිය’ ලෙසද එම සූත්‍රයෙහි විස්තර වේ. භයභේරව (භය සහ භේරව) යනු පිළිවෙලින් බිය (fear) සහ ත්‍රාසය (dread) ය. බය මනසේ එක ප්‍රබල දුර්වලකමක් වන අතර එය ක්‍රියාත්මක මට්ටමට ආවිට ත්‍රාසය ලෙස හැඳින්වේ. බය නිසා සන්තානය සෙළවෙන අතර ත්‍රාසය නිසා කයද සිතද කම්පනයට සහ හානිකර රසායන විපර්යාසයයන්ට (chemical imbalances) මඟ පාදයි. 

කවදත් කම්මැලිකම සහ ධෛර්‍යය මඳබව මිනිසාගේ ජීවිතයට බලපා තිබේ. බුද්ධදේශනාවට අනුව එම නිවුන් ප්‍රවණතාවට වයස් සංස්කෘතික ආගම් ජනවර්ග ආදි භේදයක් නැත.  එහෙත් මෙවර මේ පිළිබඳව කෙටියෙන් විග්‍රහ කරන්නට සිතුවේ මනෝවිශ්ලේෂකයෙකු ලෙස වර්තමාන සමාජ මාධ්‍ය යුගයේදී මෙම නිවුන් මානසික ප්‍රවණතාව Z පරම්පරාවේ හෙවත් Generation Z හි ප්‍රධාන චර්යා ලක්ෂණයක් බවට පත්වී ඇති බව ප්‍රතිකාර අවස්ථාවලදී මා නිතර දකින නිසාය. Generation Z යනු 1997 සහ 2012 අතර උපන් හෙවත් වයස 12 සහ 27 අතර අය ය. ශිෂ්‍ය වයසේ සිටින බොහෝ Z දරුවන්ට කොපමණ පහසුකම් තිබුණද අධ්‍යාපනයෙහි වටිනාකම කියා දුන්නද ඔවුන් සමාජ මාධ්‍යයට ඇබ්බැහි වී සිටින අතර විභාග ආදි ඉලක්ක කඩයිම්වලදී භයභේරව තත්ත්වයට පත්වේ. එම භයභේරව තත්ත්වය පිළිබඳව කල්තියා කොපමණ අනතුරු ඇඟවුවද එම උපදෙස් කුසීත-හීනවීරියබව ඔවුන්ගේ ජීවිතය ගිලගෙන තිබේ. Z වැඩිහිටියන් විවාහ වී ප්‍රාථමික ශ්‍රේණිවල ඉගෙනගන්නා දරුවන් සිටියද දරුවන්ගේ සහ සහකාරයා හෝ සහකාරියගේ ආර්ථික සුරක්ෂිතතාව සහ පොදු සුවසෙත වෙනුවෙන් වගකීම් සහ වගවීම දැරිය යුතු වුවද කුසීත-හීනවීරිය ප්‍රවණතාවට යටවී එහෙත් අවසාන මොහොතේදී ඒ වගකීම් සහ වගවීම් නිසා භයභේරව තත්ත්වයට පත් වේ. බොහෝ Z මව්පියන් විශේෂයෙන්ම පියවරුන් සියල්ල අමතක කිරීමට මතට ඇබ්බැහි වේ. ශ්‍රී ලංකාව තුළ මෙය ඉතා භයානක තත්ත්වය පත්වෙමින් තිබේ. කුසීත-හීනවීරියබවට දරුණු ලෙස ඇබ්බැහිවූ එක් Z දරුවෙක් හෝ එක් Z වැඩිහිටියෙක් නිසා මුළු පවුලම භයභේරව තත්ත්වයෙන් ජීවත් වේ.

සමාජ මාධ්‍ය යනු කුසීත-හීනවීරියබව තව තවත් දරුණුබවට හරවන තෝතැන්නකි. කුසීත-හීනවීරියබව නිසා අඳුරේ ජීවත්වන අය ක්‍රීඩා ව්‍යායාම සහ බාහිර ක්‍රියාකාරකම්වලට උපක්‍රමශීලිව යොමු කළ යුතුවේ. එම තත්ත්වයෙහි ජීවත්වන අයට තරවටු නොකර ඔවුන් තුළ ඇති කුසලතා ඉස්මතුකර පෙන්නීම ද කළ යුතු වේ. එසේ නොකළහොත් ඔවුන්ගෙන් ඇතමෙක් සියදිවි හානිකර ගැනීමෙහි මානසිකත්වය පෙළඹේ.

ආචාර්‍ය දේදුනුපිටියේ උපනන්ද හිමි