ශ්‍රී ලංකාවේ පළාත් පාලන මැතිවරණයේ සැබෑ වෙනසක් සඳහා 25% කාන්තා ප්‍රතිශතය ප්‍රමාණවත්ද?
2018 දී ශ්‍රී ලංකාව පළාත් පාලන ආයතනවල කාන්තාවන් සඳහා 25% ක කෝටාවක් ප්‍රාදේශීය දේශපාලනය තුළ නව රීතියක් හඳුන්වා දුන්නේය. ශ්‍රී ලංකා ඉතිහාසයේ බිම් මට්ටමේ දේශපාලන තීරණ ගැනීමේදී වැඩි කාන්තාවන් සම්බන්ධ කර ගැනීම සහතික කිරීම සඳහා එවැනි පියවරක් ගත් පළමු අවස්ථාව මෙයයි. බොහෝ දෙනෙකුට මෙය නිර්භීත හා අවශ්‍ය පියවරක් ලෙස සලකනු ලැබීය. අවසානයේ කාන්තාවන්ට තමන්ගේම ප්‍රජාවන්ගේ පාලනය තුළ ඔවුන්ට ලැබිය යුතු අවකාශය ලබා දීම මෙයින් සිදුවුණි. නමුත් වසර ගණනාවකට පසුව, ප්‍රශ්නය ඉතිරිව පවතී. මෙම 25% කෝටාව සැබෑ, කල් පවතින වෙනසක් ගෙන ඒමට ප්‍රමාණවත්ද?
කෝටාව හඳුන්වා දීමට පෙර, ශ්‍රී ලංකාවේ සියලුම පළාත් පාලන නියෝජිතයින්ගෙන් කාන්තාවන් 2% කටත් වඩා අඩු සංඛ්‍යාවක් සිටියහ. ඒ කියන්නේ තේරී පත් වූ සිය ගණනක් මන්ත්‍රීවරුන් අතරින් කාන්තාවන් සිටියේ අතළොස්සක් පමණයි. 25% රීතිය මෙම අසමතුලිතතාවය නිවැරදි කිරීමට අදහස් කළ අතර, සංඛ්‍යාව අනුව, එය පැහැදිලි වෙනසක් ඇති කර තිබේ. හදිසියේම, ගුරුවරු, ගොවීන්, ක්‍රියාකාරීන්, ගෘහණියන් වැනි විවිධ තරාතිරම්වල කාන්තාවන් සිය ගණනක් දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයට පිවිසියා. ඔවුන්ගෙන් බොහෝ දෙනෙක් දේශපාලනයට අලුත් නමුත් අදහස්, ආශාව සහ ඔවුන්ගේ ප්‍රාදේශීය ප්‍රජාවන් කෙරෙහි කැපවීමෙන් පිරී සිටියහ.
කෙසේ වෙතත්, සංඛ්‍යාව සෑම විටම සම්පූර්ණ කතාව නොකියයි. දැන් වැඩි කාන්තාවන් ප්‍රමාණයක් කවුන්සිලයේ ආසනවල වාඩි වී සිටියද, බොහෝ දෙනෙක් එහි ගිය පසු බරපතල අභියෝගවලට මුහුණ දෙති. සමහරුන්ට සලකනු ලබන්නේ ඔවුන් අයිති නැති ලෙසයි. අනෙක් අයට තීරණ ගැනීමේදී සැබෑ කාර්යභාරයක් ලබා නොදේ. සමහරුන්ට ඔවුන්ගේම දේශපාලන පක්ෂ විසින් පවා අධෛර්යමත් කරනු ලැබේ. කාන්තා කවුන්සිල මන්ත්‍රීවරියන් තෝරා ගනු ලැබුවේ නීතිමය අවශ්‍යතා සපුරාලීම සඳහා පමණක් වන අතර, පක්ෂය විසින් ඔවුන්ට ගරු කරන ලද හෝ සහාය දක්වන ලද නිසා නොවේ. සමහර කවුන්සිලවල කාන්තාවන්ට වැදගත් නායකත්ව තනතුරු හෝ වගකීම් ලබා නොදේ. අයවැය සාකච්ඡා සහ ප්‍රධාන සැලසුම් තීරණ වලින් ඔවුන් ඉවත් කරනු ලබන අතර, ඔවුන්ගේ අදහස් බොහෝ විට නොසලකා හරිනු ලැබේ.
ඊටත් වඩා නරක දෙය නම්, බොහෝ කාන්තා මන්ත්‍රීවරියන් වාචික හා මානසික හිරිහැරවලට මුහුණ දෙති. සමහරුන්ට සමච්චල් කරනු ලැබේ, සමහරුන්ට හිරිහැර කරනු ලැබේ, සමහරුන්ට තර්ජනය කරනු ලැබේ. මෙවැනි හැසිරීම් බොහෝ දක්ෂ කාන්තාවන් දේශපාලනයෙන් ඉවතට තල්ලු කරයි, එය කෝටාව අදහස් කළ දෙයට හරියටම ප්‍රතිවිරුද්ධ දෙයකි. සැබෑ සහභාගීත්වය යනු හුදෙක් සිටීම පමණක් නොවේ – එයින් අදහස් කරන්නේ ගෞරවය ලැබීම, සවන් දීම සහ නායකත්වය දීමට ඉඩ දීමයි.
තවත් ගැටළුවක් වන්නේ මහජනතාවගේ ආකල්පයයි. බොහෝ ක්ෂේත්‍රවල, දේශපාලනය පිරිමියෙකුගේ රැකියාවක් බව මිනිසුන් තවමත් විශ්වාස කරයි. කාන්තා අපේක්ෂකයින් පිරිමින්ට වඩා ප්‍රශ්න කරනු ලැබේ. දේශපාලනය සහ පවුල් ජීවිතය සමතුලිත කරන්නේ කෙසේදැයි ඔවුන්ගෙන් අසනු ලැබේ. ඔවුන්ගේ පෙනුම හෝ පෞද්ගලික ජීවිතය අනුව ඔවුන් විනිශ්චය කරනු ලැබේ. සමහර විට, පවුලේ සාමාජිකයන් පවා ඕපාදූප හෝ ප්‍රජා විනිශ්චයට බියෙන්, කාන්තාවන් තනතුර සඳහා තරඟ කිරීම අධෛර්යමත් කරයි. දේශපාලනය හරහා තම ප්‍රජාවන්ට සේවය කිරීමට කැමති කාන්තාවන්ට මෙම සියලු සාධක දැඩි පරිසරයක් නිර්මාණය කරයි.
ඉතින් වෙනස් විය යුත්තේ කුමක්ද?
පළමුව, 25% කෝටාව අවසන් රේඛාවක් ලෙස නොසැලකිය යුතුය – එය ආරම්භක ලක්ෂ්‍යය විය යුතුය. කාන්තා සහභාගීත්වය 25% ඉක්මවා වැඩි කිරීමට උත්සාහ කළ යුතු අතර, දේශපාලන පක්ෂ තම කාන්තා අපේක්ෂකයින්ට සහාය දැක්වීම සහ පුහුණු කිරීම සඳහා බැරෑරුම් කාර්යභාරයක් ඉටු කළ යුතුය. සියලුම නව මන්ත්‍රීවරුන් සඳහා – විශේෂයෙන් කාන්තාවන් සඳහා – කවුන්සිල නිසි දිශානතිය සහ පුහුණුව ලබා දිය යුතුය, එවිට ඔවුන් ඔවුන්ගේ අයිතිවාසිකම්, යුතුකම් සහ ඔවුන්ට ඇති මෙවලම් දනී. සාකච්ඡා සඳහා ආරක්ෂිත අවකාශයන් නිර්මාණය කිරීම, වැඩසටහන් මඟ පෙන්වීම සහ නීතිමය සහාය පද්ධති කාන්තාවන්ට ඔවුන්ගේ භූමිකාවන් කෙරෙහි ශක්තිමත් සහ වඩාත් විශ්වාසයෙන් සිටීමට උපකාරී වේ.
දෙවනුව, මහජනතාව තම මානසිකත්වය වෙනස් කළ යුතුයි. ස්ත්‍රී පුරුෂ සමානාත්මතාවය යනු දේශපාලනය ගැන පමණක් නොවේ – එය අප නායකත්වය දකින ආකාරය, අපි අපගේ දියණියන් ඇති දැඩි කරන ආකාරය සහ සමාජයක් ලෙස අපි එකිනෙකාට සහයෝගය දක්වන ආකාරය ගැන ය. දේශපාලනයේ කාන්තාවන් පිළිබඳ වඩාත් ධනාත්මක කථා ආවරණය කිරීමෙන් සහ ඔවුන්ට කතා කිරීමට වේදිකාවක් ලබා දීමෙන් දේශීය මාධ්‍යවලට විශාල කාර්යභාරයක් ඉටු කළ හැකිය. පාසල් සහ විශ්ව විද්‍යාල තරුණයින්ට සිවිල් වගකීම සහ ස්ත්‍රී පුරුෂ සමානාත්මතාවය පිළිබඳව ඉගැන්විය යුතුය. ඊළඟ පරම්පරාව ශක්තිමත් කාන්තා නායිකාවන් දැක වැඩෙන විට, ඔවුන් එම නායිකාවන්ට ඡන්දය දීමට සහ ඔවුන් බවට පත්වීමට වැඩි ඉඩක් ඇත.
තෙවනුව, දැනට සිටින කාන්තා මන්ත්‍රීවරියන් ආරක්ෂා කර බලගැන්විය යුතුය. ඔවුන්ට පෙන්වන ඕනෑම ආකාරයක හිරිහැරයක්, හිරිහැර කිරීමක් හෝ අගෞරවයක් සම්බන්ධයෙන් දැඩි ක්‍රියාමාර්ග ගත යුතුය. ස්ත්‍රී පුරුෂ භාවය නොසලකා සෑම හඬකටම වටිනාකමක් ලබා දෙන, සභා වඩාත් සාදරයෙන් පිළිගන්නා සහ වෘත්තීයමය කළ යුතුය.
අවසාන වශයෙන්, ශ්‍රී ලංකාවේ පළාත් පාලන මැතිවරණවලදී 25% කාන්තා කෝටාව විශාල ඉදිරි පියවරක් විය. එය දොරටු විවර කර ජීවිත වෙනස් කර ඇත. නමුත් අපට සැබෑ, කල් පවතින වෙනසක් අවශ්‍ය නම්, අපි තවත් බොහෝ දේ කළ යුතුය. අපි සංඛ්‍යාව ඉක්මවා ගොස් තීරණ ගැනීමේදී කාන්තාවන් සැබවින්ම සමාන හවුල්කරුවන් වන දේශපාලන සංස්කෘතියක් නිර්මාණය කළ යුතුය. කාන්තාවන්ට ඔවුන්ට ලැබිය යුතු අවකාශය, සහයෝගය සහ ගෞරවය ලබා දෙන විට, ඔවුන් කෝටාවක් පුරවන්නේ නැත. ඔවුන් ප්‍රජාවන් පරිවර්තනය කරයි.
මොකද කාන්තාවන් නායකත්වය දෙන විට, මුළු රටම ඉදිරියට යනවා.
පවිත්‍රා රණතුංග
